Sokak inlemektedir. Büsbütün aç, bir parça ağaç kışrı ve bir kuru portakal kabuğu bile bulamayan, karınları bağırsaklarının içine karışmış, sürüne sürüne kaldırım üstüne çıkan iskelet insan iskeletlerinin son iniltisini dinliyorduk.
-Cuâni… Cuâni…
Yanımızdan bir çöp arabası geçti, kenarından bir kol sarktığını gördüm. Belediye, ölü ve can çekişenleri topluyordu. Gün doğmadan sokağı susturmak lazımdı.
Yatağıma girdiğim zaman, içimin üzüntüsünü, elimi karnıma basarak dindirmek istiyordum.
Sayfa 88Kitabı okudu
·
1.262 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.