Şiirde harflerin hecelere, hecelerin kelimelere fısıldadıklarıdır asıl önemli olan. Önemli olan kelimelerin mısralaşması, mısraların çiçek açmış bir erik ağacını büyütmesidir. Kelimeler çiçek, mısralar dal ve şiir de o ağacın ta kendisi.
O, şimdi erik ağacı. Dün kirazdı, yarın elma, belki erguvan. Hayat ağacı olmasına da hiçbir engel yok. Konusu ve konumu “önem” taşımaz şiirden bahsetmek için. Erik ağacı olabilmiş midir, “önem” orada.
Zira o, çıplak dallarıyla da, tıklım tıkış çiçeklenmiş haliyle de, yeşil yaprak yeşil erik durumuyla da, sarı kızıl mor meyveli olgunluğuyla da erik ağacıdır. Konusu erik, ama nasıl şiirleşirse öyle bir erik. Yoksa “şiir gibi” benzetmesinin ne anlamı olurdu ki!