José Mauro de Vasconcelos yine mükemmel ötesi bir kitapla gelmiş karşıma.. şeker portakalıyla tanıdım kendisini ve bu okuduğum ikinci kitabı.
tek kelimeyle muhteşem, ben bayıldım. o susuzluk sorununu ben de içime yayıla yayıla hissettim.
Chicao adlı kahramanımızın yaşadığı sıkıntılardan bahsediyor. takdir ettiğim bir nokta var kahramanda: umudu hep çok yüksek. yaşamalı insan, bu hayat yaşanmalı felsefesiyle mutsuz olmadığı yerde durmak istemiyor. ait olduğu çok sevdiği yer dahi olsa daha iyi yerlerde olmak için, daha iyi yaşayabilmek için, daha mutlu olabilmek için, hayata tutunmak istediği için çok uğraşıyor.
hayata olan bu umudu eminim ki okuyan herkesi etkileyecek.
kızdığım ve onu maalesef kötü etkileyen özelliği de: ün yakaladıktan sonra, ününün arkasına geçip kendini daha iyi gösterme, kendini kanıtlama, ve bir süre sonra insanlara en iyisi benim, göreceksiniz düşüncesiyle yazgısını kendi elleriyle yazmış olması.
insanız, kendimize güvenmezsek hiçbir konuda başarılı olamayız ama kendimizi başkalarına kanıtlamak için, gösteriş için, şov için tehlikeli sularda yüzmemiz boğulmamıza sebep olabilir.
Chicao, çok güçlüsün gencecik yaşında neleri feda ettin ama keşke gücünü hep hayata tutunmak için harcasaydın, kendini en iyi göstermeye çalışıp , bakın ben en güçlüsüyüm göreceksiniz diye ispatlamaya çalışarak değil. o kadar çektiğin cefanın sonu böyle olmamalıydı..
kitapta alttan verilmiş o kadar çok mesaj var ki..
iyi ki okumuşum
çok şey kattı bana
keyifli okumalar
