"Hayaller güzeldir."
"Bunca asabi ve huysuz insan nasıl oluyor da bu büyüleyici gökyüzünün altına yaşayabiliyor?"
Fyodor Dostoyevski sen başka bir adamsın gerçekten. Seni okuduğum da 40 yıllık dostumla dertleşiyor gibi hissediyorum kendimi her defasında. Hayalperestliğimiz bir o kadar benzeş. Belkide en iyi dostum sensin şu hayatta.
Biraz duygusal bir giriş olmuş olsa da kendi duygularımı ifade ederek başlamak istedim. Dostoyevski'nin her romanında kendinizden bir şeyler bulabilirsiniz. Keza bu romanı da hayalperest bir adamın başından geçen sıradışı değil gayet sıradan Fyodor Dostoyevski'nin muhteşem anlatım tarzıyla mutlu başlayan fakat sonradan talihsiz bir şekilde sonlanan bir hikayeye tanıklık ediyoruz. Tabiki dostoyevski'nin her zaman ki gibi ustaca insan tahlilleri, betimlemeleri ile birlikte üslupta ki sadeliği ve akıcılığı, okuma lezzetini artırdığını söylemeliyim.
Hayattan ve insanlardan beklentisi olmayan kendi halinde hayal dünyasında yaşayan gerçek hayatı sıkıcı ve tuhaf bulan bir adamın öyküsü; bir gece dışarıda gezerken tek başına ağlayan bir kadına rast gelmesiyle birlikte ona yardım elini uzatmasıyla başlıyor. Adeta artık varlığından bile habersiz olduğu duyguları bu kadınla birlikte yeniden canlanıyor ve bu mutlulukla kurduğu umut dolu hayallerin artık hayatta gerçekleşecek olmasının heyecanıyla başından geçen kısa ama sonuyla insanda buruk bir tat bırakan bu hikayeyi okumanızı kesinlikle tavsiye ediyorum, efendim.
"Eskiden kurduğum hayaller de şimdikiler gibi kederli olmasına rağmen yaşamak biraz daha kolaymış, üzerime çöken bu karabulutlar, bu vicdan azabı, bir türlü huzur vermeyen bu kasvet ve hüzün yokmuş gibi geliyor."
·
187 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.