Yaşanmış onca yalnızlığın ardından sanırım ben de artık sormayı bıraktım, 'neden?' Diye. Cevabı gelse bile bir çözüm olacağına inanmadıkça sormanın da anlamı kalmıyor. Her soruyu insan merakından değil, çoğunlukla çözüm aradığı için sorar. Çözüm aranmıyorsa artık soru sormaya devam etmenin bir anlamı kalmaz. Hem sorulan soruya gerçek bir cevap bile gelse iş işten geçmiştir artık. Insanın üzüntüsü de soruları gibi bir sob buluyor. Hem dünyanın sonuna gitmek için yalnız olmak gerekir. Doğum, ölüm, aşk gibi büyük temaları düsünürken, hakikate susamışken tefekküründe yalnız olmalıdır. Bu nedenle yalnızken onca değerli hazinenin anahtarını bulmuşken, yanında birilerini aramayı bırakıyor insan. Sanırım öğrendiğim onca şeyi yazmaktan başka bir görev kalmıyor artık bana. Yazmaksa, yine yalnız yapılan bir iş, her zaman olduğum gibi....