"Ben bir gerizekalıysam sen de geri kalplisin" Bu alıntıyla başlamak istedim. Aslında böyle büyük eserlere inceleme yapmak için kendimi yeterli görmüyorum. Okuduğum kitapları, karakterleri zaman geçtikçe unutabiliyorum ve buraya yazdığım tüm incelemeleri ileride kitabı unutma olasılığıma karşı bir hatırlatıcı niteliğinde oluşturuyorum. Hakan Günday'ı ve Asil'i #196936911 gönderimdeki alıntıyı başka bir okurun sayfasında gördükten sonra tanımaya karar vermiştim. Neden bilmiyorum ama çok derin gelmişti ve hemen okumak istemiştim. İlkokul zamanlarından beri aklımda kalan bir şey var: "-Neden kitap okumalıyız? -Farklı insanları, farklı dünyaları tanıyıp bakış açımızı genişletmek için." İşte bunu bu kitapla birlikte dibine kadar yaşadım diyebilirim. İlk defa dünyayı sınırları olmayan bir delinin veya dahinin gözlerinden gördüm. Kitabın bazı yerlerinde Asil'in yanlış bir şey yaptığını düşünüp "ah Asil bunu yapmanın sırası mıydı" derken aynı zamanda gerçekliğini sorguluyordum. Bazen gerçekti bazen hayaldi, bunu sorgulamak bile bana heyecan veriyordu. Yanlış anlamaya ve yanlış anlaşılmaya çok açık bir karakterdi. Kafaya koyduğunu yapıyordu, benim için (birçok insan için) önemli olan şeyleri onun umursamaması ilgimi çekti. Bu kitabı okuyan herkesin en az bir kere "Asil bir deli mi, dahi mi?" diye kendine sorduğuna eminim. Bana kalırsa Asil insanların ciğerini bilen, gelgitleri olan bir deliydi. Düşünceleri, deneyleri, milletvekiline yaptırdığı açıklamalar sonucu aldıkları, gördükleri dahiceydi fakat bunları yapmaya ancak bir deli cesaret edebilirdi. Bu konuda fikrimi söylesem de bir gözünün mavi, ötekinin yeşil olmasının sebebi sanırım hem deli hem dahi olduğunu gösteren bir işaretti. (Aynı yüzde bulunan iki ayrı renk, iki ayrı dünya ve belki iki ayrı bilinç..) *Biraz zaman geçtikten sonra gözlerinden biri kahverengiye dönüşüyordu ama yine de iki ayrı renkti.* Bazı insanlar delilerin çok düşünmekten o hale geldiğini söyler ya, bu kitabı okuyana kadar bu düşünceye katılmıyordum ama okuduktan sonra bir şüphe kaldı diyebilirim. Tam anlamıyla katılamıyorum çünkü her şey bir mektupla başlıyor ve annesi Asil'in doğuştan bir zihinsel gelişim bozukluğu olduğunu söylüyordu. Şuana kadar okuduğum yabancı kitaplarda bile bu kadar geniş ve farklı bir dünyaya açılmamıştım, Asil benim hem sempati duyduğum hem de çekindiğim bir karakter oldu. Onu çevresindeki normal insanlar anlamadı hatta en güçlü iletişimini Yahya adında bir çocukla kurdu. Çünkü çocukların dünyası yetişkinlerinki kadar sığ değildir bence bu da atlanmaması gereken bir detaydı. Asil ölürken Yahya'nın bir gözünün mavi, bir gözünün yeşile dönüşmesi de kapattıktan sonra düşünmeye yöneltti. Kitabın sonunda Azil'in anlamına yer verilmesi de hoşuma gitti çünkü bu bilgi kitabın başında verilseydi bu kadar etkili olmazdı. Üzerine söylenecek çok cümle var ama ne yazık ki düşüncelerim ve hislerim temiz bir şekilde yazıya dökülemiyor. İlerleyen zamanlarda daha fazla Hakan Günday okumak üzere vakit ayıracağım.