Balzac'ın okuduğum ikinci eseri, 92 sayfalık dokunaklı bir hikaye olduğunu söyleyebilirim. Özellikle final bölümü çok vurucuydu. Esasında aşk konulu hikayeleri çok sevemiyorum fakat bu hikayede ki karakterlerin birbirlerine duydukları gerçek sevgi ve yoksullukları sırasında birbirlerine verdikleri destek ve kendilerinden önce eşini düşünmeleri ve fedakarlıkları çok etkileyiciydi. Günümüzde dayanağın paraya, maddeye yapıldığı bir asırdan, Fransa'da bile olsa birbirlerine sevgi ve fedakarlık ile hayat arkadaşlığı yapan Luigi ve Ginevra'ya selamlar ve saygılar gönderiyorum. İçinde yokluk olan hikayeler benim için her zaman ilgi çekici. İşte kitaptan birkaç pasaj: "Bütün bağların en kuvvetlisi belki de sefalettir" Sayfa 5 " - Ben karnımı doyurdum, Luigi'm, bir şeye ihtiyacım yok. Kendisi açtı ama kocasına bu yiyeceği kabul etmesi için sözlerinden de çok bakışlarındaki, yüzündeki şefkatle yalvarıyordu. Luigi onu, 1793 de beraber idam edilmeğe giden dostların biribirlerine sarılmaları gibi kucakladı. Öyle hayatın sonuna erilen anlarda iki insan biribirinin ta gönlünün içini görür. Bahtsız Luigi karısının aç olduğunu birdenbire anlayarak onu kemiren ateşi âdetâ kendi teninde duydu, titredi, acele bir işi olduğunu söyliyerek evden çıktı; evinde kalan son parça ekmeği yiyip ölümden kurtulmaktansa en şiddetli zehiri içmeği tercih ederdi." Sayfa 88 " - İki gündür bir şey yemedim, dedi; karım açlıktan ölüyor, gene ses çıkarmıyor. Zannederim o, son nefesini verirken gene gülümsemesini bırakmayacak..." Sayfa 88 Okuduğum baskının 1943 yılına ait olması da ayrıca bir güzellikti benim için. Kitabı tavsiye ediyorum, herkese faydalı okumalar dilerim.

VendettaHonore de Balzac · Hilmi Kitabevi · 194323 okunma

·

73 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.