Gözlerinden ayırmıyordum gözlerimi. Başka bir yere bakarsam canım yanacakmış gibi geliyordu. Sadece onu görüyordum. Başka kimseyi istemiyordum. Kelimelerini dinliyordum. Ağzından çıkan harfleri. Söyledikleri bir yerlerde yazıyormuş gibi, konuşmasındaki virgülleri, noktaları görüyordum. Kelimelerinin arasındaki boşlukları. Gülümsüyordum. O gülümsediği için. Gülümseyerek konuştuğu için. Sakinleşiyordum. O sakin olduğu için. Artık korkmuyordum. O bana "Korkma dediği için. “Üşüme!" diyen bir annenin sözünü dinler gibi. “Olur, üşümem" diyordum. "Gerekirse donarak ölürüm ama üşümem!"
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.