Yazmadan kurtulamazsınız belki bazı cinlerden.Murathan Mungan... Kitabın daha ilk sayfalarından itibaren bunun aslında yaşamöyküsel bir roman değil de yaşadıklarını bir açıklığa kavuşturma çabası, yıllardır içinde süregiden savaşların son bulması ümidi ya da ailesine , sevdiklerine kendini anlatma istegi ile yazılmış olduğunu düşünmüş ya da hissetmiştim.
Çocukluk ve ilk gençlik dönemini yazdığı kitapta; şizofren olan dedesinin paraları elmaların içine koyarak "paranın" cinleri kaçıracağına inandığı gibi onun da kelimeleri, anıları, yaşadıklarını bir kitabın içine koyarak "kendi" içindeki cinlerden kurtulacağını inandığını kitapta şöyle açıklamış:
Bu romanla birlikte anılar artık yakamdan düşsün, geçmiş peşimi bıraksın ve ben hayallerin ve kurmacanın sonsuz oyunlarıyla baş başa kalayım istedim.
Peki amacına ulaşmış mı dersiniz. Malesef hayır. Bu cümlenin hemen ardından:
Öyle olmadı. Olayların gidişine bakılırsa öyle olacağa benzemiyor, yazmış.
Belki de tam olarak istediği kitabı yazamamış olduğundan, kendini yeterince anlatamadığından ya da içindeki boşluğu bu kitapla dolduracağına inandığını halde düşündüğü gibi olmadığından kurtulamadı içindeki cinlerden. Bence kitabı istediği gibi yazsaydı kurtulurdu çünkü bende içimi dökmek için yazdığım yazılarını kötü olduğunu görünce içimdeki cinlerin azalmak yerine daha da arttığını biliyorum.(Kendim hakkında gereksiz bilgi verme kısmı bitti ksksk)
Yazar defalarca bir otobiyografi yazmak istemiş fakat hep ertelemiş.Yazmasının önündeki tek engelin de kendisi olduğunu farkettiğinde bu kitabın kardeşi dediği Harika Metod Defteri ni yazarken daha doğrusu bitirmeye çalışırken bu kitabın ortaya çıktığını söylüyor. Kafka nasıl ki yıllarca birlikte yaşadığı insanlara (babası) yabancı kalışını Babaya Mektubunda anlatıyor,
Murathan Mungan da çocukluğunda yaşadığı küçük olayların bile onun üstünde ne kadar büyük etkileri olduğunu, hep "babasının" oğlu olarak kaldığını ve bundan kurtulmanın savaşını nasıl verdiğini anlatıyor:
Çocukluğum boyunca herkesin meraklı gözleri ve soruları karşısında zekamın babama çekip çekmediğinin sınavını verdim. Onun oğlu olmanın önemli bir kanıtıydı bu. Bu yüzden çocukluğum boyuncu hep "zeki olmak " zorunda kaldım.
Murathan Mungan.Bazen yaşadıkları pek hoşuna gitmese de yaşadığı şehri hep sevmiş, sahip çıkmış. Belki de kimseye ait olamadığı için şehrine ait olmak istemişti.Daha küçükken bile içinde tarif edilemez bir yabancılık(küçük olduğu için o bu duyguyu böyle adlandırmıyor tabii kii) olduğunu ve üvey çocuk olduğunu duyduğu günden beri etrafındaki her şeyin ondan bir adım uzaklaştığını yazmamış mıydı?
Babasının oğlu olmaktan çıkmak ve kendini gerçek benliğiyle ınsanlara kabul ettirmek için ünlü olması gerektiğini söylememiş miydi?
Yazarın okuduğum ilk kitabı. Doğrusunu söylemek gerekirse kırılgan olarak tanıdım.Hassas, derin biri.Dünya hassas kalpler için cehennemdir, derken Goethe , Murathan Mungan alevler arasında bile çiçek ekmekten ve açmasını beklemekten asla vazgeçmemiş. Kitaplarıyla, filmleriyle, hayalleriyle...
Ben hep kitapta babası ile ilgili olan kısmı söyledim ama kitap 10 başlıktan oluşuyor. Her ne kadar konular birbirinden biraz bağımsız gibi görünse de hep aynı kapıya çıkıyorsunuz: Yakın olduklarınızın aslında size ne kadar yabancı olduğunu ve içinizdekilerin yaşamınıza ve üzerinizdeki etkisinin sandığınızdan da çok olduğunu anlıyorsunuz.
Bu kitabı Adnan Hocam'ın önerisi ile okudum. Ondan önce kütüphanede işim olsun olmasın farketmeden dolaştığım hatta kütüphane düzenlemeye yardım ettiğim halde bu kitabın kütüphanede olduğunu bilmiyordum. Daha önce görmemiştim. hocama da cookk teşekkür ediyorum. Ayrıca ne olursa olsun Adnan Hocam da çiçek ekmekten ve ümit etmekten asla vazgeçmeyen ve bize umut ve sevgi aşılayan biri.
