Bir müddet,kısa bir müddet,o kadın beni her zamanki aciz,miskin halimden kurtarmış;bana erkek,daha doğrusu insan olduğumu,benim de içimde ,yaşamaya kabiliyetli taraflar bulunduğunu,dünyanın zannedildiği kadar manasız olmayabileceğini öğretmişdi.Fakat ben,onunla aramdaki rabıtayı kaybeder etmez,onun tesirinden kurtulur kurtulmaz,tekrar eski halime dönmüştüm.Ona ne kadar muhtaç olduğumu şimdi anlıyordum.Ben hayatta yalnız başına yürüyebilecek bir insan değildim.Daima onun gibi bir desteğe muhtaçtım.Bunlardan mahrum olarak yaşamam mümkün olamazdı.Buna rağmen yaşadım…Ama işte netice meydanda…Eğer buna yaşamak demek caizse,yaşadım…
Sayfa 150Kitabı okudu
·
3 artı 1'leme
·2.756 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.