Gönderi

Otuz yedi yasina geldiğimde kendime kendi gözümle mi, başkalarının gözü ile mi bakacağımı, hangisinin daha az tahripkar olduğunu sezemez hale gelmiştim. Kendi kendime baktığımda bir türlü gerçeğin ne oldugunu seçemiyor, kendimle ilgili hayal mi, halüsinasyon mu, vehim mi, vesvese mi olduğunu bilemediğim bir karmaşanın arasından hasta, yarı baygın sekilde bin güclükle sıyrılıyor, bir daha böyle dehlize girmeyeyim diyordum. Başkaları tarafından olası görůnümůmů düsünüp, o tarafa geçip bakınca da bu kadar ufaklığı, zavallılığı tahammül edilmez görüp kendimi yüceltememenin çaresizliği ile kaskatı bir cesede donüyordum. Başka insanları bir sey sandığım anlaşılmasın, kendini bir șey sanmayan başkasını hiç saymaz.
·
1 plus 1
·
390 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.