Gülbahar Aygün: "Ne Zor İş Be Yaşamak!": Ne Zor İş Be Yaşamak! Depremden sonra çok şey değişti. Eskiden çok keskindim insan ilişkilerinde. Kimsenin karanlık tarafına tahammül edemezdim. Çelişkileri midemi bulandırırdı. Bir dakika bile düşünmeden kirp diye keserdim ilişkimi. Hiç pişman olmazdım. Kalbimin kararlarına sonsuz güvenirdim. Ne de olsa renkler belliydi benim dünyamda. Bulanık, kirli, laçka olan hiçbir şeye yer yoktu yaşamımda! Duvarlarım sağlam olmalıydı. Yoksa kalbimi nasıl korurdum? Böylesi iyi, derdim. Çürümüş bir kavun yalnızlığında akıp gitmek... Kimseye zararı yok, yararı olmadığı gibi. 6 Şubat'tan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ölümle burun buruna geldikten sonra insanın ruhundaki bütün taşlar da yerinden oynuyor. Sanılanın aksine onları tekrar yerine koymak güç ve cesaret işi de değil. Yaşamın kendince bir akışı var. Biz olmak istediğimiz kişiye adımlar atmaya çabalarken bazen yaşam bizi bir bilinmeze savuruyor. Bir gece yarısı aynadaki yabancı ile konuşurken buluyorsun kendini. Artık köpeğe köpek diyemiyorsun, insana insan! Her an ayağının altından kayıyor zaman. İçindeki sert zeminlerin ufaldığını hissediyorsun. Kimseye kapıyı gösteremiyorsun mesela. Ayakların sonsuz boşlukta çırılçıplak... Dengeyi kurmak yepyeni ben'lerle buluşmak... Hepsinin ayrı ayrı huyunu suyunu kavramak... En zoru da ötekinin karanlığıyla tanışırken kendi karanlık ben'lerine de ulaşmak... Ne zor iş be yaşamak! Gülbahar Aygün

Depremden sonra çok şey değişti. Eskiden çok keskindim insan ilişkilerinde. Kimsenin karanlık tarafına tahammül edemezdim. Çelişkileri midemi bulandırırdı. Bir dakika bile düşünmeden kirp diye keserdim ilişkimi. Hiç pişman olmazdım. Kalbimin kararlarına sonsuz güvenirdim. Ne de olsa renkler belliydi benim dünyamda. Bulanık, kirli, laçka olan hiçbir şeye yer yoktu yaşamımda! Duvarlarım sağlam olmalıydı. Yoksa kalbimi nasıl korurdum? Böylesi iyi, derdim. Çürümüş bir kavun yalnızlığında akıp gitmek... Kimseye zararı yok, yararı olmadığı gibi. 6 Şubat'tan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ölümle burun buruna geldikten sonra insanın ruhundaki bütün taşlar da yerinden oynuyor. Sanılanın aksine onları tekrar yerine koymak güç ve cesaret işi de değil. Yaşamın kendince bir akışı var. Biz olmak istediğimiz kişiye adımlar atmaya çabalarken bazen yaşam bizi bir bilinmeze savuruyor. Bir gece yarısı aynadaki yabancı ile konuşurken buluyorsun kendini. Artık köpeğe köpek diyemiyorsun, insana insan! Her an ayağının altından kayıyor zaman. İçindeki sert zeminlerin ufaldığını hissediyorsun. Kimseye kapıyı gösteremiyorsun mesela. Ayakların sonsuz boşlukta çırılçıplak... Dengeyi kurmak yepyeni ben'lerle buluşmak... Hepsinin ayrı ayrı huyunu suyunu kavramak... En zoru da ötekinin karanlığıyla tanışırken kendi karanlık ben'lerine de ulaşmak... Ne zor iş be yaşamak!

Gülbahar Aygün

72 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gülbahar Aygün