Felaket arsızı insanın duygusuz dili işte, boşlukta bir küre dönüp durur, sanki ısıtır kendi kendini, tüttürüyoruz kömürünü, eritiyoruz madenlerini, suçu atıyoruz üstümüzden, küre bizden ayrı, kopuk... Kuyuların suyu çekilirken tohumlar dönüp batarken içine, ağzımız tertemiz sıyrılıyoruz, dilimiz oralı olmuyor hiç.
Sayfa 37 - Can çağdaş yayınlarıKitabı okudu
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.