Uğruna öldüklerimizin hatrına ölüyle konuşarak başlıyoruz kitaba. Edebi anlamda deneysel, kurgu ötesi bir tarzla kaleme alınmış. Bizimle konuşmaları yetmiyormuş gibi birbirlerine de atıflarda bulunarak ilerliyor. Fakat kim derdi ki bizim minik Orhan’a annesi tembihlemiş bu modern Binbir Gece Masalını yazmasını. Buraya kadar Postmodernizmin yeni bir dalı mı diye düşünürken açıkçası kim ne derse desin Şeküre’nin son satırlarda Kara’yı,Şevket’i ve hatta olup biten her şeyi kısmi tezkiyesi ile birlikte belki de Metamodernizme dahi yorulabilecek bir eseri tamamlamakta olduğumu düşünmeye başladım. “Bir güzelin aşkına ölmek” ifadesindeki “güzel” aslında klasik anlatıya sadık. Ya bir kadın, ya üzerine bir ömür emek harcanmış bir eser bir uzmanlık alanı kimbilir belki renkler ya da sadece onlardan biri olan “kırmızı”. Öte yandan pek konuşulmamış ama konuşulmalı: nedir pahası bu aşkların? Yahut neden herhangi bir aşka düşenin sonu dilediğine kavuşsa da kavuşmasa da acıklı? Ya da aşığın kendisi midir o vecd halinde kalabilmek adına arzuladığı şeyi elde etmeye en yakın olduğu anda gözlerini kör edecek kadar ‘saplantılı’. Evet böyle romantik romantik konuşurken yahut da ilahi bakış açısıyla belki bambaşka bir gözle bakmak mümkünken ben de Cihanpenah Hazretleri Sultanı gibi biraz olsun Acem’den Frenk’e çevirme ihtiyacı duyuyorum yüzümü. Zira ölümden sonrasını gören birtakım gözlerle uyardı bizi Orhan. (Bu Orhan Ferit Orhan mı bizim minik Orhan mı diye de sormayıverin ayrıca) Merkeze insanı almaya hazırlansa dahi bir yandan Herat’tan, öte yandan dini inançlarına bağlılığından sıyrılamadığı için niyetlendiği işi içinde binbir vesvese ve kendisine dahi itiraf etmekte zorlandığı tereddütler nedeniyle gizlilikle tamamlamaya çalışan birtakım nakkaşlar ve hatta koca aleme boy gösterip durmakta olan bir padişah; yüzyıllardır süregelmekte olan başka birtakım en sert tabiatlı görüşlerle karşı karşıya kalma hezeyanı sebebiyle bu mahkemeden Kopernik çıkmıştır yine. Güneş değil Dünya dönüyor Güneşin etrafında ve Tanrı’nın gözleriyle gören değil kendi gözlerinin Tanrı’nın gözü olmadığını söyleme cesaretinde bulunuyor birtakım nakkaşlar. Doğu ile Batı arasında, ilahla insan arasında, aşkın da ilahi olanıyla değil aslında insani olan kısmıyla daha fazla hemhal olduğumuza, hem işin büsbütün içinde hem de bir o kadar da dışında olduğumuza başka nasıl ikna edebilirdi bizi Orhan.. Üstelik bir umutla birkaç kalem de olsa iyimser sayılabilecek en azından trajik bir sonla karşılamadığı için bizi (Biz derken benim aklım Kara’da kaldı) ve zannediyorum en iyimser kitabı sayıldığı için başka eserlerini de yakın zamanda kurcalama isteği uyandırdı. Beklediğimin çok çok üstünde, sürükleyici, şaşırtıcı bir okumaydı. Not: Uzunca bir süredir kitabın elimde olmasına bakmayın. Bundan daha fazla cenazeyi de ben kaldırdım kendi hayatımdan ama benim Orhan’ım yok henüz kulağını büküp veya yüzünü öpüp tembihte bulunacağım...

Benim Adım KırmızıOrhan Pamuk · Yapı Kredi Yayınları · 202316,3bin okunma

·

387 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Metamodernist