Gönderi

Sen muhteşem bir detaysın Proust
düşüncelerim hiçbir sapmaya uğramadan onda devam ederdi, çünkü benim zihnimden onunkine ortam değiştirmeden, şahıs değiştirmeden geçerdi. Ayna karşısında kravatını bağlamaya çalışan, ama kravatın gördüğü ucunun elini götürdüğü tarafta olmadığını anlamayan bir insan veya yerde bir böceğin dans eden gölgesini kovalayan bir köpek gibi, ruhları doğrudan göremediğimiz bu dünyada, bedenin görünüşüne aldanarak kendimi büyükannemin kollarına attım ve sanki bu yolla bana açtığı muazzam kalbe ulaşabilirmişim gibi, dudaklarımı yüzüne yapıştırdım. Ağzım bu şekilde yanaklarına, alnına yapışmışken, o kadar sağaltıcı, besleyici bir şeyler çekip alıyordum ki ondan, süt emen bir bebeğin kıpırtısızlığını, ciddiyetini, sakin oburluğunu sergiliyordum.
Sayfa 220Kitabı okudu
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.