Gönderi
Dokunmadan,
Unutma Beni Apartmanı'ndan sonra yazarın okuduğum ikinci kitabı oldu. Adalet'in yalnızlığı ve insanlarla arasında kurmuş olduğu mesafe çok tanıdık geldiği için Adalet'te kendinden çok şey buluyor okur. Geçmişiyle ilgili hayal mi yoksa gerçek mi olduğuna emin olmadığı veya aslında gerçek olması sebebiyle katlanamayip "kötü bir rüya" olarak kabul etmek istediği çok şey var hepimizin hayatında, tıpkı Adalet'in hayatında olduğu gibi.
Kitapta kendi kendine konuşan -aslında hayali bir arkadaşı olan- "yarı deli" bir kadının yolculuklarına eşlik ediyoruz. Bu yolculuklar kimi zaman geçmişine kimi zaman ise bir şehirden başka bir şehre yapılıyor. Kimi zaman endişe ile kimi zaman kahkahalar eşliğinde bu yolculuklara dahil oluyoruz.
Okurken ben çok iyi vakit geçirdim Adalet ile. Çok yakın bir arkadaş duygusu veriyor insana. Hülya'nin muzipce cevaplari eglendirirken bir yandan da Sadi'nin gizemi soru işareti bırakıyor kafalarda kitap boyunca. Sadinin de hayali karakter olma ihtimali daha da endişe veriyor açıkçası.
Sonra sürekli kendisini her şeyden geri çeken karakterin bir "kusma" ile kendine geldiği bölümler bence şahaneydi. Hepimizin Adalet gibi kendinin farkına varıp "evet dünya bir kuyu olabilir ama ille de düşmek zorunda değilim o kuyuya" deyip hayat mücadelesine dört elle sarılması gerekiyor daha fazla gecikmeden.
Okumayanlara rahatlıkla tavsiye edilebilecek enfes bir yolculuk. Ben çok beğendim. Nermin Yıldırım'ın diğer kitaplarını okumak için sabırsızlanıyorum.
·
121 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.