Keşke tüm bu sıkışmışlığın arasından ölmek pahasına ayrılsam. Aklımdan geçen bütün düşünceleri yolmak istiyorum. Teker teker değil. O kadar önemsiz olsunlar ki onları bir avuçta edeyim yerlerinden. Ellerim pislenir ama elbet temizlerim. Benim için o kadar zor ki bu kadar düşünce yumağıyla ve günahlarımla birlikte olmak. Her şeyin bitmesini istemem en doğal sonumdur. Nolur bunu bir tek ben düşünüyormuşum gibi davranmayın. Nolur beni ezin ve paramparça edin ruhumu. Sanıyorum ki yine saçmalıyorum. Her zamanki halim. Ben ne yaptığımı bilmezin tekiyim. Hayatım genelinde hep böyle olacak. Çünkü ben benim. Bu kadar basit mantıklar üzerine kurulu hayatımı neye benzetmeye çalışıyorum veya ne yapıyorum ben inan hiç bilmiyorum. Sanki bir şey var. Bilemiyorum belki de hiçbir şey olmadığından bir şeyin varlığını hissediyorumdur. Sanki bir şeyler oluyor ama ben anlamıyorum ben anlamıyorum. Yemin ederim ben nerdeyim bilmiyorum çok acı çekiyorum en derinimde. Hiç bitmeyecek sızılar. Ben korkak mıyım bilmiyorum. Korkağım galiba. Ya da tüm bu gerçeklerle yüzleşmek için "klasik" hayatını geri plana atan bir aptal. Bak şuan her şey olabilirim . Ben Ötüken gibi yeşil bir ovada açan çiçeklerden biri olmak isterdim aslında. Kırmızı bir çiçek, ölen çocukların intikamı gibi. Kan kırmızısı en kırmızı. Çiçekler en iyisini istemez bence. Bak yine belli ettim insan olduğumu. Ben öylesine insanım ki. En başta çiçek olmak istememden anlamalıydık bunu. Ben yoruldum. Ve ölümü çok istiyorum. Ölüm kadar çocukluğumu da istiyorum. Çabucak
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.