Kitapla ilgili araştırma yaparken bir yerde Şükrü Erbaş’ın bir şiirine rastladım:
“Ölümü bilerek nasıl yaşar insan, geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür? Bilmek bütün acıların anasıdır.”
Bu dizeler kitabı o kadar güzel anlatıyor ki...
Ölüm saati belli olan bir mahkum son anına dek hissettiği her şeyi kağıda döküyor. Son derece çarpıcı ve etkileyici anlatımıyla bir solukta okuduğum bir kitap oldu. Mahkumun yaşadığı o çaresizliği, acıyı, hislerindeki karmaşayı okumuyor adeta yaşıyorsunuz.
Mutlaka okunması gereken kitaplardan bir tanesi.
“Yarınlar hep güzel olacak denir. Oysa bugünler, dünün yarınları değil midir?”
“Manevi acının yanında fiziki acının ne önemi var?”
“Hiçbir şey söylemeden akıl ve yüreğiyle beni nasıl da etkileyebiliyor?”
