Sıklıkla başıma gelen bir durum var; altını çizdiğim satırlara aradan yıllar geçtikten sonra dönüp baktığımda: "E, ben bunu yeni farkettim sanıyorum on sene önce altını çizmişim." diyorum. Aslında o çizgiler bir tohum, 'yeni farkettim' dediğim kısımsa aynı tohumun filizlenmiş hali. Bazen bir bilginin içinize yerleşmesi için aradan böyle uzun zamanlar geçmesi gerekiyor. Muhtemelen o satırlar da tek değil aynı konuda çizdiğim başka satırlar, duyup geçtiğim başka konuşmalar da mevcut. Kim bilir ?! İşte o satır satır bahsettiğim durumlar bu kitabın bütününü ifade ediyor. 2018 yılında Varşova'nın ücra mahallelerinden birinde, duvarlarında tablo olmayan, eşyaları da bana ait olmayan bir evin mutfak masasında okuyup bitirmiştim. Okurken her sayfada 'yok artık iyice abarttınız.' gibi cümleler söyleyip ev ahalasini iyice meraklandırıyordum ama kafamı da kaldırmadan devam ediyordum. Sonra aradan iki yıl geçti ve gerçekten birbirine değen herkes 'kör' (covid) olmaya başladı. İnsanlar yaşlı bakım evlerinde ölü bulundu. Bize bulaştı size de bulaşsın diyen insanlar asansör düğmelerini yalamaya başladı. Karantina adı altında insanlar evlerine kilitlendi dışarı çıkanlara astronomik rakamlarda cezalar verildi. İşte o zaman yıllar önce yazılan ve benim her olayda el arttıran yazarı 'ehh içim şişti.' diye diye eleştirmem havada toz oldu gitti. İki yıldır oturup yeniden okumaya niyetliyim. Umudum var... Hadi bakalım...

KörlükJosé Saramago · Kırmızı Kedi · 2022105bin okunma

·

67 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zehra Selimoğlu