Kent üzerlerine Zaman kusuyor insanların. Zaman denen görünmez asit, yavaş yavaş yumuşatıp eritiyor bu sonlu et parçalarını. Ta ki Kent insan denen bu lokmaları yutana, karanlık kursağında öğütüp parçalayana kadar. İnsanlar ona et sundukça, Kent de onlara an sunuyor... Zaman ile besleyip büyütüyor insanları Kent, kendi karnında.
Sayfa 48 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
·
61 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.