Uzun zamandır kitaplığımda bulunan fakat bir türlü sırası gelmeyen bir kitaptı Atilla'nın Atını Çalan Çocuk. Kendime o kadar kızgınım ki böylesine güzel bir kitabı okumayı ertelediğim için. Kitabın konusunu okumadan başladığım için beni neyin beklediğini bilmiyordum. Margaret Thatcher'in "Serbest ticaret ve serbest piyasa sisteminde, yoksul ülkeler -ve yoksul insanlar- başkaları zengin diye yoksul değildir. Başkaları daha az zengin olsaydı, yoksullar, büyük olasılıkla, daha da yoksul olurdu." alıntısıyla kitaba şahane bir giriş yapıyoruz. İki kardeşin kuyuya düşmesiyle başlıyor hikaye. Bu kitapta her şey yoklukla ilgili aslında. İki kardeşin isimleri yok, biri büyük biri küçük olarak geçiyor. Yaşları yok, yiyecekleri yok, seslerini duyan yok. Eğer şanslılarsa karınca, solunca yiyebiliyorlar haftalarca. "Eve gidince et yiyeceğiz." hayalleri et yemek olan bu kardeşlerin yanlarında içerisinde ekmek ve peynir bulunan bir çanta var aslında ama Büyük annelerinin olduğunu söyleyerek çantaya el sürdürmüyor. Canı pahasına korumak lafı var ya işte o çantayı canları pahasına koruyorlar. Bu kitapta bolca öfke var. Histeri krizleri, halüsinasyonlar ve yaşanan konuşma bozuklukları... Büyük daha güçlü, baskın bir karakter olarak işlenmiş. Yemeğin yüzde sekseni onun, günlük spor yapıp güçlenen yine o. Küçük olan ise çok az beslenebildiği ve gün boyu baygın olduğu için güçsüz, daha pasif. Tamamen pesimist bir kitap olduğunu söylemek yanlış olmaz sanırım. Hoş bir kuyuda ölümü beklerken aksi nasıl olunur onu da bilemiyorum. Giriş kısmından da belli olduğu gibi yazarın toplumsal bir eleştiri yaptığı çok açık. Sadece seksen yedi sayfalık bir kitaba bu kadar şey sığdırması yazarın ne kadar başarılı olduğunun bir göstergesi bence. Yazarın dilini ve duyguları okuyucuya aktarımını etkileyici buldum. Bu senenin favorileri arasına girdiğini söyleyebilirim.

Atilla'nın Atını Çalan Çocukİvan Repila · Dergah Yayınları · 2020547 okunma

·

73 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.