Canın çok mu yandı ben yokken?
Yoksa kendimi çok mu önemsedim
aklında yokken..
Yalnızlığınla mı evlendin?
Hani evin bile bendim...
Sözler verdin tutamadığın,
Birer birer tutuyorum sözlerimi,
Hani tutmam için zorladığın.
Haberin olmayacak belki,
Umrunda değilsem heleki...
Ama bil isterim, ama duy isterim;
Cesaretim asiliğimden güç alıyor,
Her gün inadım daha da çoğalıyor.
Sana söylenen nâmelerde dolanan gözlerim,
Artık tek damla bile akıtmıyor.
Acımadığından değil,
Umursamazlığından değil,
Mutluluğuna yakışmadığından.
Bulutlara sultan yaptığın Gökyüzünde,
Gözlerimin yeri olmadığındandır.
Kırgınım sana, dargınım hatta,
Sebebi benmişim gibi çekip gitmelerinin,
Geridönüşlerine zincirli sınırlar vurduğun için.
Şimdi bu satırlara gezinsin gözlerin,
Sesine yakışmaz bilirim,
Ben zaten senin dengin değildim.
Bunu her sözünden öğrendim,
Bunu terkedişinle söyledin.
Gururum bile bana dargın,
Silip attığın anılarımı,
Tuttuğu için aklım.
Benden beklentilerine beklemediğin bir anda,
Cevap vereceğim, attığım asi adımlarla.
Ama o gün, işte tam o gün, çıkıp karşına,
Gözlerine dimdik bakcağım;
"İşte ben, söz vermem,
Bana söz verilmeyeceğini öğreten sen,
Söz verilmez, yerine getirilir, lütfen öğren!"
Diye bas bas çığlık atacağım susarak.
Tam da o gün iki damla yaş akacak şakaklarımdan.
Gömülen sevdam için,
Ölen duyguların için.
İşte o gün dirilecek sende sevdam,
Bende, yaşamak uğruna davam.
Kitabsever
··
1.805 görüntüleme
yüreğine sağlık ablam çok çok çok guzel yazmışsın🤍
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.