Kürk Mantolu Madonna yeni bir hikaye değil (başlangıçta 40'larda yazılmıştı), özellikle orijinal de değil: Bence talihsiz aşıklar dünyanın en eski hikayesi olmalı. Ama bu öyle bir melankoli, hasret, iç gözlem ve sessiz tutkuyla yazılmış ki daha önce okuduğum hiçbir kayıp aşk hikayesine benzemiyormuş.
Türkiye'den sessiz, çok yalnız bir genç adam, 1920'lerin sonunda, sonunda kendi ülkesindeki babasının işini devralabilmek için okumak üzere Berlin'e gider. Bir gün bir galeriye girer ve Maria adlı bir sanatçının otoportresi olan "Kürk Mantolu Madonna" adlı tabloya hayran kalır. Her gün tabloyu görmeye gidiyor, sanatçının işine kimin bu kadar hayran olabileceği merakını uyandırıyor ve galeride yanına oturmaya gidiyor.
Her iki karakter de hayatlarında sürükleniyor, tuhaf varlıklarını yaşamaya değer kılacak bir şey arıyor, ancak bunun ne olabileceğini ya da nihayet hayatlarına girdiğinde bununla nasıl başa çıkacaklarını bilmiyorlar. Birkaç haftalarının, kaçırılan birçok fırsatın ve kaçınılmaz trajik akıbetin hikayesi o kadar dokunaklı bir şekilde, o kadar derin bir pişmanlıkla anlatılıyor ki, bundan etkilenmemek ve hüsrana uğramamak imkansız. Bunun nasıl biteceğini bilsem bile, bir sonraki sayfanın beni haksız çıkaracağını ve bu iki yalnız ruhun birbirini bulduktan sonra parçalanmayacaklarını umuyordum.
Kısa, derinden etkileyen bir okuma. Bunun bir çeviri olduğunu biliyorum (rusçasını okudum) ama muhteşem bir şekilde yazılmış ve son sayfayı çevirdiğinizde kafanızda yürek burkan sepya görüntüler bırakacak.
