Eser - H. Nihal Atsız Ruh Adam Kamlançu ülkesinden Yüzbaşı Burkay bir gün yasak bir aşka tutulur. Yasak aşkın meyvesi için çırpınır durur. Karşılığında nice fedakârlıklar, kimine göre ise vefasızlıklar yapar. Hayatta da öyle değil midir? Biri için yaptığımız fedakârlık, bir başkası için pekâlâ vefasızlık olabilir. Burkay evdeşini hiçe sayarak en büyük vefasızlığı ona yaptı, ölümünü göze aldı. Karşılığında ise kıyamete kadar ahını aldığı kişi tarafından, onun hayatını belirleyecek olan sözler vuku buldu. "Burkay! İyiliğe kemlik ettin. Tanrı seni bedbaht etsin. Kıyamete kadar,dünyaya her gelişinde ruhun ızdırap içinde çalkalansın." eşinin Burkay'a olan son sözleri oldu. Kitap böyle bir Uygur masalı ile başlar ve devamında karakterimiz, Selim Pusat ile Ayşe Pusat'ın bu masalı yorumlaması ile devam eder. Burkay'ın ruhu son olarak Selim Pusat'ta peyda olmuştur. Ve kendini bu uğurda adamış, gözü de gönlü de askerlikten başka bir şey görmeyen Selim'in, devamında başından gelip geçenlere tanık oluruz. Ne kadar zorluk çekerse çeksin Selim'in yanında biricik eşi Ayşe ve oğlu Tosun vardır. Ayşe'nin de aklında fikrinde hep Selim vardır. Ancak selim bir yasak aşkın meyvesini arzulurken, bu diyardan çoktan göç etmiş ama ruhu baki olan arkadaşı Şeref, bu duruma karşıdır. Zamanla bir çok şey Selim'in ne aklına ne mantığına, uymamaya başlar. Zaten aşk açığa çıktıysa bir kere, akıl aramak mantık aramak neye yarar? Başından sonuna kadar merakla okuduğum bir eser oldu. Özellikle kitabın sonunda bambaşka bir heyecana kapıldım. Geçmiş ve gelecek arasındaki o büyüleyici yolculuk... "İnsanlar suç işlemek,vuruşmak ve ölmek üzere doğarlar" İyi ki okudum dediğim bir eser oldu. Bu Atsız'dan okuduğum ilk eser olabilir ancak son olmadığı bariz. Son olarak ise sevdiğim bir kaç alıntıyı bırakacağım Sevginin niçini olmaz ki efendim... Düşünsem belki makul bir sebep bulabilirim. Fakat bu hakiki sebep olmaz. Çünkü biz önce severiz sonra sevdiğimiz şeyin güzel taraflarını bulmaya çalışırız. Hakikaten şu insanlar pek müz'iç mahluklardı. Kendi akıllarının üstünlüğüne inanarak başkasına öğüt vermekten vazgeçmiyorlar, fakat kendi gülünçlüklerini, zavallılıklarını da bir türlü idrak edemiyorlardı. Ummadık yerden gelen iyilik ve nezaket insanları daha çok sarar ve sarsar.

Ruh AdamHüseyin Nihal Atsız · Ötüken Neşriyat · 202126,7bin okunma

·

55 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.