Zülfü Livaneli’den okuduğum üçüncü kitap oldu Son Ada. Kalemi öyle güzel akıyor ki, hem elinizden bırakamıyorsunuz, hem de olayın içinden çıkamıyorsunuz. Eserde zaman da mekân da belirsiz olarak çıkıyor karşımıza. Hangi ildedir bilinmiyor Son Ada, ya da hangi dönemi anlatır… Şehirden uzakta herkesin mutlu mesut yaşadığı, tek geliri çam fıstıklarını ortak olarak toplayıp gelirini eşit paylaştırarak halkın mutlu mesut yaşadığı bir adada komşulardan birinin ani ölümü üzerine evinin eski devlet başkanlarından birine satıldıktan sonra yaşanan felaketler konu ediliyor en öz hâliyle. Peki neler oluyor o adada? Adada yaşayan halkın sadece evleri var, toprak ada sahibinin. Başkan önce ada sahibini işliyor yavaş yavaş ve ardından adada bir düzensizlik ve anarşi olduğundan dem vurup halkı alıveriyor avcunun içine. Adayı bir turizm merkezi hâline getirip maddi refah sözleriyle damardan giriyor ada halkına. Yıllarca martılarla dost yaşayan ada halkı en güzel koylara yuvalanan martıları adadan kaçırmak için başkan önderliğinde türlü mücadelelere girişiyorlar ve en sonunda adanın bozulan ekolojik dengesiyle kendi sonlarını getiriyorlar. Başkanın yönetme hırsıyla kurduğu Ada Cumhuriyeti kendi beceriksizliğiyle yerle bir olurken Başkan kendi sonunu da getiriyor. 1984, Hayvan Çiftliği ya da Filler Sultanı ile Kırmızı Sakallı Topal Karınca’yı okuyanlar bir an bir distipyada gibi hissedecektir kendisini. Yazar da bu konuda “En politik romanım.” açıklamasını yapıyor eser için. Doğada bozulmaması gereken dengeyi, keskin sirkenin küpüne nasıl zarar verdiğini ve eldekiyle yetinmemeyi çok güzel alıyor ele. Keyifli okumalar herkese.

Son AdaZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201351,5bin okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Serdar Nasip