Edebiyatı seviyorum, çok başka seviyorum. Bazen onlarca cümleyle anlatmaya çalıştığımız şeyleri tek kelimeye kadar indirgiyor. Bazen acaba 'Dünya'da başka var mı böyle olan, düşünen' diye düşünürken satırlarda denk gelebiliyoruz böyle olana, düşünene. İnsana bi rahatlık veriyor, yaz sıcağında içilen buzlu bi içecek gibi. Misal veriyorum varoluşsal acının nirvasını hissettiğimiz vakit o vaziyeti anlatmaya çalışmak yerine 'Meursault gibi' diyebilmek yahut tembelliğin diz boyu olduğu vaziyetlerde 'Oblomov gibi' diyebilmek gibi kolaylıklar ve kültür oluşturur edebiyat. Peki niçin bunu belirterek başladım diye sorgulamadan sizler, yani bu yazıyı okuyan bi avuç okur; belirtmek isterim. Yeni bi kolaylık daha elde ettim. Dimağıma bir yeni kahraman katıldı. Knulp. Knulpluk.. Knulp, özgün ve arı diliyle okurların zihinlerinin kenarda usul usul geçen Hermann Hesse'nin öykü kahramanıdır. Lakin çok farklı bir kahramandır, çok başka meziyetlere sahiptir, bunun hasebiyle olsa gerek, kitabın adı kahramanın adıdır. Knulp, bizim toplumumuzda avare denilen kavramın hakkını vermeye çalışan, çok şey yapabilecekken hiçbir şey yapmak istemeyen, yalnızca dinginliği ve huzuru arayan bir kahramandır, ne kahraman ama değil mi.. Kitabın adıyla kahramanın adının aynı olduğu vakitler genelde böyle süper kahramanlar görürüz, yalnızca kendisinin değil, binlerce insanın kaderi olan kahramanlar, gerçekten kahramanlar, Robin Hood mesela. Yahut böyle çok başka bir seviyeye ulaşmış, çok başka meziyetlere ulaşmış, Martin Eden gibi mesela. Lakin Knulp öyle değildir esasen. Oldukça sade, tüm eylemlerden uzak kalmayı tercih eden, keyfi ve keyfinin kahyasıyla koordineli şekilde yaşayan birisidir. Bu kitapta da 3 öykü içersinde görüyoruz Knulp'u. İlkinde kendi gözünden görüyoruz Knulp'u. İkincide yakınından ve üçüncü de ise çocukluktan kalma birisinden, Knulp'un neden Knulp olduğunu anlamamıza neden olacak kişiden görüyoruz. Esasen Hesse'de kaleme aldığı bu kişilik tipini de farklı gözlerle yorumlayarak herkesin aslında bi an bile olsa aklından geçirdiği o avareliği her açıdan görmemizi sağlamış. Bazen hepimizin aklına gelir, başka bir yerde başka bir kimse olmak. Hiçbir şey düşünmemek, hiçbir şeyin olmasını istememek, yalnızca yaşamak ve huzuru kovalamak; ne kariyer, ne aile, ne de para. Çünkü çoğu zaman beklenti, insanı üzer. İstememek mutluluktur kimi zaman. Knulp sayfa 50'de şöyle demişti: "O zaman, istemenin değer taşımadığını ve her şeyin bizden bağımsız kendi yolunda yürüyüp gittiğini görmesi de yine çokluk üzüntüye boğacaktır insanı." Çok başka bir ruha sahip olmasını, Her insan yeni bir ruh taşır kendisinde diyerek yanıtlar Knulp, her insanın kendine özgü bir ruhunun olduğunu savunur. Hangi aile ister ki böyle bir kişi olmasını çocuğunun. Çaba göstermesini, yüksek mevkilere erişmesini arzu eder, doğal olarak. Aile baskılarının, ailenin isteklerinin bir yere kadar olduğunu savunur. Aileniz neyse, o olmak zorunda değilsiniz. Ailenizin istekleri doğrultusunda bir kişiliğe sahip olmak, kukla olmaktan başka nedir ki. Elbette aile de dinlenmelidir, saygı gösterilmelidir, kıymeti bilinmelidir lakin her kişi, ailesinden her şeyi alamaz, bir parça da olsa kendisine özgüdür. Bununla ilgili kitaptan bir kesitle de yazıyı sonlandırmak istiyorum. Bu arada, tanıştığıma memnun oldum Knulp.. "Sık sık anne ve babam hakkında da yine böyle düşünmüşümdür. Onlar sanırlar ki, ben kendi çocuklarıyım ve kendileri gibiyim. Ama her ne kadar kendilerine sevgi beslemem gerekse de, gerçekte onlara yabancı, onların anlayamayacağı biriyim. Benim başlıca önemli gördüğüm şeyi, yani ruhumu fazla önemsemez, buna verdiğim önemi gençliğime sayar, yahut benim bir kaprisim gözüyle bakarlar. Öte yandan beni sever, benim uğruma hiçbir özveriden geri kalmazlar. Bir babadan çocuğuna burnu, gözleri, hatta zekâsı kalıtım yoluyla geçebilir, ama ruhu asla. Her insan yine bir ruh taşır kendisinde."

KnulpHermann Hesse · Yapı Kredi Yayınları · 20222,267 okunma

·

534 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kadir Tribbiani