Tümden faydasızsan, kendin dahil kimseden bir şey beklemezsin. Tek hayal kırıklığın kalmaz, üzüntün olmadığı gibi heyecanında olmaz. Heyecan da çünkü beklentiden doğar. Ruhun dünyadan kurtulup, kendi okyanusu içinde kulaç atmadan yüzer. Tam bir sınırsızlık ve yaşamın boyunca kat ederek tüketemeyeceğin sonsuzluk. Faydasızlığına inanmanın kestirme yolu kendine yardım edememekle başlar. Kendine yardım edemeyince sana başkaları yardım etmeye yeltenir. O yardımları kabul et ama yardım isteme. Yardım istemek, yardıma erişmek faydası gösteriyorsun demektir, bu faydasızlık inancını kırar ve senin sınırlandırıp sonsuzluk duygunu söndürür. Faydasızlığın acemiliği uzun sürer hayatta, çünkü her şey fayda üzerine kurulu ondan kurtulmak zordur. Genellikle faydasızlığa en yakın insan zamanında öfkesine sahip çıkmış insandır. Öfke insanı her faydayı tepecek kadar ileri götüren tek araç olduğu için insanı faydasızlık vadisine sokacak yegane araçtır da. Üstelik bu insanın kendi aracıdır ve kullanması kolaydır. Sadece geldiğinde serbest bırakılması yeterlidir. "Öfkeyle kalkan zararla oturur" sözü faydasızlığa giden yolun neden öfkeden geçtiğini güzel anlatır. Neden hep faydanın peşinde koşayım ki benim zarara da uğramam gerekmiyor mu?
Sayfa 34Kitabı okudu
·
37 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.