Behçet Çelik’in 2007 yılında yayımlanan “Gün Ortasında Arzu” adlı eseri 2008 yılında 44. Sait Faik Hikâye Armağanına layık görülüyor. Üç ayrı bölümden oluşan kitapta toplam on sekiz kısa öykü yer alıyor. Eserdeki anlatılarda bir bütünlük olduğu ilk öykülerden itibaren fark ediliyor. Öykülerin her biri, bir sonrakini destekliyor. Tasarruflu bir anlatımla bir araya getirilen sözcükler, temayı destekliyor. Kelimeler ne bir eksik ne bir fazla. Behçet Çelik, Sait Faik’e yaraşır süssüz fakat ahenkli bir dil kullanıyor. Özellikle “Müstesna Eylül” öyküsü oldukça ritmik. Anlaşılır öyküler bulunuyor kitapta fakat bu sarih anlatımda yazarın sustuğu, doldurması için okura bıraktığı boşluklar da var. İlk bölümdeki öykülerde daha çok bulunduğu mekândan ayrılan ve gittiği yerde tutunamayıp geri dönen kahramanlar var. Döndükleri yer huzurlu olsa da gelinen yerde hep bir eksiklik insanı yalnızlığa, mutsuzluğa sürükleyen bir şeyler mevcut. Kahramanlar kendileriyle didişerek yenilginin sebebini arıyorlar. İkinci bölümde eskide kalmış arkadaşlıklar, özlemler, suskunluklar, yalnızlıklar, iç sıkıntısı, pişmanlıklar var. “Tutukluk” yüzünden tökezleyen dostluklar ve aşklar anlatılıyor. Üçüncü bölümde kendisiyle hesaplaşan kahramanla birlikte başkalarının hikâyelerine bakan, ilişkilerinde sorun yaşayan, yalnız, “sakil” karakterleri okuyoruz. Kahraman anlatıcı bakış açısının kullanıldığı hikâyelerde kahramanların hemen hepsi duygularını ifade etmekte zorlanan, tutuk, kırılgan, kımıltısız, suskun erkekler. Behçet Çelik, hemen hemen tüm öykülerinde “belleğin ardiyesi” diye tabir ettiği hatıralardan yararlanıyor. İçinden geçenleri, içinden geçtiklerini, hatıraların bıraktığı tortuları döküyor satırlarına. Ayrıntılardaki ustalığı, kelime seçimindeki titizliği gözlerden kaçmıyor. Usta yazar öykülerin sonunda bizi şaşırtmıyor ama öykü işte böyle yazılır dedirtiyor.

Gün Ortasında ArzuBehçet Çelik · İletişim Yayınları · 2020131 okunma

·

193 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.