"Şimdi kapının önündeki kaldırım boştu, sokağın kendisi de boş, anlaşılmaz bir şekilde ve umutsuzca ıssızdı. Antal'in pencereleri aydınlandı. Genç kadın o zaman, bu ışık başkalarının evini gözetlemesini yasaklayan bir işaretmiş gibi, valizini yerden aldı." Ve son kez çıktığı (eski) evine bir ömür boyu dönmeyeceğini biliyordu. Herkes o evden çıkmıştı, ev artık kendisine ancak bir yabancı olabilecek bir başkasınındı. Hiç tanımadığı biri olsa yine de tanışıp arkadaş olma ve hiç olmazsa evine yineleyen ziyaretler yapma şansı olurdu. O, bir başkası olan kişiyi tanıyordu işte, yaşanmışlıkları vardı ve bunlar unutulmaz, düzeltil(e)mezdi. İkisi de tanıyordu birbirlerini, hem de çok iyi. İkisi bir araya gelemezdi artık. Sevdiklerinin değerini bilememiş değildi. Aksine onları o kadar çok severdi ki. Lakin yaşam tarzları uymuyordu birbirlerine ve onlara ayıracak o kadar da vakti ol(a)mıyordu. Onları seviyordu lakin yaşamına kendisini mutlu etmek için karıştıklarında ona daha çok zorluk çıkarıyorlardı. Ve yaptıklarına karşı kuru bir teşekkür edilip yaptıklarını yapmamalarının daha iyi olacağının anlatılması ise onların yaşama küskünlüklerini perçinliyordu. O yüzden de yaşarken birbirlerine pek de iyi gelemeyenler, öldüklerinde de içlerinde bir anda somutlaşan pişmanlıkla yaşamakla zorlanıyorlardı. Bunları ölmeden önce bilebilselerdi, düşünebilselerdi belki de her şey çok daha farklı olurdu.. Bazen (kendimiz dışındakiler için) hiçbir şey yapmamak, her şeyi olduğu gibi kabullenebilmek en iyisidir. En azından bir şeyler yapmamız istenmediğinde, özellikle bizim yapmamız söylenmediğinde..

Iza'nın ŞarkısıMagda Szabo · Yapı Kredi Yayınları · 20203,420 okunma

·

49 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Enes Akkuş