Gönderi
Tutiname köken olarak Hint edebiyatına dayandığı düşünülen, oradan Farsçaya sonra da Türkçeye aktarılmış bir masallar silsilesi. Doğu edebiyatlarının pek çok klasik özelliğini bünyesinde barındırıyor. Her şeyden önce yarattığı zengin ve büyülü atmosfer okuyucuyu kendine çekiyor.
Masallar; Binbir Gece Masalları, Canterbury hikayeleri ve Decameron gibi çerçeve öykü tekniğiyle yazılmış. Ana çerçevede bir tüccarın karısı olan ve kocasının yokluğunda bir başkasına aşık olan Mah-ı Şeker adlı kadın ve onu bu yoldan döndürmeye çalışan bilge Tuti'nin öyküsü anlatılıyor. Çerçevenin içindeki kısa masallarsa Tuti'nin Mah-ı Şeker'e öğüt vermek ve onu oyalamak için otuz gece boyunca anlattığı ibretlik hikayeler. Doğu edebiyatının didaktikliği, kıssadan hisse anlayışı, hayvanların konuşturulması gibi unsurlar bu masallarda ortaya çıkıyor. Sadakat, güven, adalet, aşk gibi konuların işlendiği masallarda bazen hilebazlığın dozu aşırıya kaçmıyor da değil. Zaten Tuti, bilge olduğu kadar şartlara göre davranmasını bilen ve gerektiğinde hile yapmaktan çekinmeyen de bir figür. Nitekim sonunda tüccar kocaya olanları uygun bir dille anlatıp bu ikilinin evliliğini korumuş oluyor. Binbir Gece Masalları gibi anlatılardaki kadına bakış biçimi yer yer rahatsız edici olabiliyor. Dönemin şartlarıyla değerlendirip masallardaki hayal gücüne ve büyülü dünyaya odaklanırsanız eserin gerçek değeri ortaya çıkıyor.
Son olarak bu masalları Behçet Necatigil'in Türkçesiyle okumanın ayrıca zevkli olduğunu söylemeliyim.
·
40 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.