Hepimiz aslında bi parça tutunamayan barındırıyoruz içimizde. Okurken anlıyor insan bunu. Olric hepimizin yanında, onun sesine kulak vermeyen biziz. Hepimiz biraz Selim Işık, hepimiz biraz Turgut Özbeniz.
Bir çırpıda okunup bitecek bir kitap değil Tutunamayanlar. Sindirerek okumak gerek. Her cümlenin satır arasını okumak. İnsan satır arasını okumaya başlayınca kendini sorguluyor ; kararlarını, yaşamını, mutluluğunu, mutsuzluğunu görüyor. Kitap dağınıktı belki başlarda zorlandım o yüzden ama bitirince anladım ki asıl dağınıklık bizim içimizde.
