Toplum! Senin beni bu adamlarım içine götürmen, onlardan iyice nefret etmem için herhalde. Hayat; amma da hayat ha. Ne bulabilir ki insan orada? Fikir meseleleri mi var? Duygu meseleleri mi var? Bu hayatın hiç bir ekseni yok: Derin, hayati hiç bir yanı yok. Bütün salon adamları benden daha uyuşuk, benden daha ölü. Hayattaki gayeleri ne? Benim gibi yatakta uzanmıyorlar, ama bütün gün sinekler gibi aşağı yukarı inip çıkıyorlar. Ne çıkıyor bunlardan? Bir odaya girersin, bakarsın herkes karşılıklı oturmuş, ciddi ciddi duruyor. Yaptıkları nedir? İskambil oynuyorlar… Diyecek yok, güzel hayat doğrusu. Yaşamak isteyen bir ruh için ne güzel bir örnek! Ölü değil mi bu adamlar? Oturdukları yerde uyumuyorlar mı? Ben yatakta yatıyorum, kafamı valeler ve aslarla doldurmuyorum diye kabahatli mi oluyorum?
📚- Oblomov