Bir insan gördüğümde içimde nefret uyanıyor, sesler benim için birer işkence. Yalnız olmak istiyorum, hep yalnız kalmak, huzurlu ve dingin olmak, doğaya yakın, basit bir yaşam sürmek. Ah, doğa! Onu da denedim ama doğada yaşamanın şehrin kargaşasında yaşamaktan daha: imkansız olduğunu gördüm. Ormanın sessizliğinde, neredeyse zindanın yalnızlığında olduğu gibi aklımı kaçıracaktım. Bir beddua beni yaşayamaz hale getirdi, yalnızlıktan, bir insanın suratından olduğu kadar nefret eder oldum, yaşamak imkansız hale geldi!
·
286 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.