“Seni arkandan bıçakladım. Bir damlası benim damarlarımdaki bütün kana bedel kanınla boyandı ellerim. Yeryüzünde hiçbir insan hiçbir insana benim sana yaptığım kötülüğü yapmamıştır. Bütün bunlara rağmen, gel. Sana “Gel” diyecek kadar yüzsüz ve alçaksam ne haldeyim, öyleyim işte. Fakat gel.” Bir bavul dolusu; her satırı aşkla, sevgiyle, ilgiyle, güzellikle dokunan o mektupları, ah be.. diyerek okudum. Ama yine de bu paragraf ile başlamak yeğdir, diye düşünüyorum. O büyük aşk, bir insana duyulan aşkın en güzel hali. Hapis hayatı, o zorluklar, sıkıntılar hiç mi söylemini etkilemez, kötü birkaç cümle yazmasına, sinirlenmesine sebep olmaz. Sinirlense dahi karşı tarafa yansıtmaz yada? Her mektuba canım karıcığım ile başlayan, sonunu da, ellerinden, gözlerinden, dudaklarından öperim, herkese selam sana hasret, sana hasretim, seni çok özledim, seni çok seviyorum ile bitiren bir adam. Okuyanı kendine hayran bırakan. Bir önceki mektuba canım karıcığım ile başlayıp diğerine Piraye “ …karı kocalık münasebetimizi, kadın erkek münasebetimizi, tasfiye etmemiz, bitirmemiz gerekiyor.” ile nasıl başlayabiliyorsun? Bunca aşkı bir mektupla nasıl bitirebiliyorsun? Nasıl bir anda yok sayılabiliyor bir insan. Gaddarlığın türü nedir, buradakinin? Oturupta ağlayalım mı..ama en çok neye? Yıllaar önce yaşanan aşkın haksızlığına mı, hala cevap bulamadığımız en yakınken bir anda en uzak olmanın nasıl mümkün olduğuna mı? Öyle çok ki değiştiğine şahit olduğum kişiler; zaman geçiyor sadece. Hepimizin yaşadığı, yaşamaya devam ettiği hadiseler birbirine benzerlik gösteriyor illa ki. Ama yine de kötü söz söylemiyorum Nazım’a. Çünkü aşkını anlatmaya çalıştığı kadar pişmanlığını da öyle bir şekilde anlatıyor ve öyle bir şekilde yaşıyor ki. Taş olsan çatlarsın, dedirtiyor. Mesela, pişmanlığının ardından yazdığı mektuplara cevap alamaması ve ısrarla yazmaya devam etmesi. Aklımda kalan ise, çektiği kısacık telgrafta yazdığı: “Piraye, Gel. Sana muhtacım.” Kitabın konusu hem ön hem arka kapakta yazıyor zaten. Buradaki tanıtımında da. O yüzden direk kitabın bana hissettirdiklerine değinmek bana daha samimi ve daha değerli geliyor. Bilmem siz ne düşünürsünüz..