Önce sandım ki sadece kaybetiklerime yanıyorum, bu kaybımı gidermek için bir çare arıyorum. Düşüncelerimin sonunda etrafıma bakıp da güneşin batmış, çoktan akşam olmuş olduğunu görünce bir şeyin daha farkına vardım: bu saatler arasında ben de bir değişiklik olmuştu. Karakterimde ne varsa eriyip gitmişti. Daha doğrusu içime doldurduğum asude havayı o beraberinde alıp götürmüştü, ben şimdi gene kendi tabii halime dönmüş, içimde eski ateşli duyguların kıpırdanışını duymaya başlamıştım. Dayandığım bir destek çekilivermiş gibi değil de, bana biçim veren bir gaye ortadan kalkmış gibiydi. Kaybettiğim şey huzur duyabilme kabiliyeti değildi; bana huzur veren kaynak kurumuştu.
Sayfa 122Kitabı okudu
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.