"Öyledir Jacobo, insanın hiçbir zaman hiçbir şey anlatmaması gerekir... ta ki kendisi geçmişe mal oluncaya kadar, hayatının sonuna kadar. Benim sonum seri adımlarla ilerliyor, ısrarla kapıyı çalmaya başladı bile. Zayıflıkla tanışman lazım yavaş yavaş, günün birinde sana da ulaşacak. Bu noktaya vardığında, insanın karar vermesi gerekiyor: Bazı şeyleri temelli silinmiş olarak mı bırakacak, sanki hiç meydana gelmemiş, dünyada yer almamış gibi, yoksa ona bir fırsat mı verecek..." Wheeler bir an duraksadı, bir kelime aradı, tam aradığını bulamamış olmalı ki, yaklaşık bir karşılığa razı oldu: "...havada dolaşma fırsatı mı verecek. Bir başkasının araştırmasına ya da anlatmasına imkân mı tanıyacak. Büsbütün kaybolup gitmemesi için. Şunu açıklığa kavuşturmak isterim: Senden bir şey istemiyorum, ne araştırıp anlatmanı, ne de tersini. Aslında iyi yapıp yapmadığımdan bile emin değilim, yani istediğim şekilde davranıp davranmadığımdan. Bu son etapta artık arzularımın ne olduğunu bile bilmiyorum, arzularım olup olmadığını da. Tuhaf bir şey, insanın iradesi sanki sona yaklaşınca kendini tutuyor ya da kaçınıyor. Sen şu kapıdan çıkıp uzaklaştığında pişman olacağım muhtemelen. Ne var ki olayın önemli bölümünü bilen Mrs. Berry'nin benim yokluğumda kimseye asla tek kelime etmeyeceğinden eminim. Buna karşılık senden o kadar emin değilim, dolayısıyla senin tercihine bırakıyorum. Belki susmanı tercih ederim, olabilir pekâlâ. Ama aynı zamanda senin sayende hikâyemin hâlâ..." Yine durup daha iyi bir karşılık aradı, ama yine bulamadı, "... evet, hâlâ havada dolaşabileceğini düşünmek de beni rahatlatıyor. Aslında bundan ibaret Jacobo: havada dolaşmaktan ibaret."
Sayfa 490 - VII VedaKitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.