"Cebrail yanımdan ayrılıp gitti, ben de uykudan uyandım; onun bana öğrettiği ayetler sanki kalbime yazılmıştı. Benim en nefret ettiğim şey. Kureyş halkının bana şâir veya mecnûn demesiydi. Sonra kendi kendime dedim ki, Kureyşliler olanı biteni asla duymamalı ve kesinlikle bana böyle bir söz söylememelidir; onlardan bu sözü duymaktansa, dağın en yüksek tepesine çıkıp, kendimi oradan aşağıya atmayı tercih ederim. Ben dağın başına çıkıp kendimi oradan aşağı atmayı düşünürken, semadan birinin bana: 'Ya Muhammed! Sen Allah'ın Resûlü'sün, ben de Cebrail'im' diye seslendiğini duydum. Başımı kaldırıp baktığımda, Cebrail'i insan suretinde gördüm." Bizim buraya bir kısmını aldığımız rivayetin tamamını İbni İshak zikretmiştir."
İbni İshak, es-Sire (Zekkar), s. 120-121; Ibni Hişâm, es-Siretü'n nebeviyye 202.
·
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.