Şimdi dur, dinle beni biraz.
Hâlâ sana söyleyemediklerim var. Gözlerimin içine bak, anla beni... Yoruluyorum, her gün biraz daha ağır geliyor.
Keşke şimdiden bu kadar yorulmasaydım. Bir çocuk gibi ellerimden tut, çünkü insan tek başına her şeye yetemiyor bazen.
Dağ olamıyor tek başına. Ben karanlıklar içindeyim, benim için zor yaşamak, sana kendimden eksilterek birkaç tutam sevgi vermişsem eğer kıymetimi bil, ben kendine bile yetemeyen biriyim çünkü.
Dur, dinle beni biraz. Kendi acılarımı boşverip, senin acılarını almaya çalıştım ben. Senin canını yakan ne varsa, hepsini senden almaya çalıştım bu yüzden biraz daha acıyor, dayanıyorum aslında, ama dayanamıyorum.
Öyle ya, dayanamamak diye bir sey yok, dayanmak zorundasın, bunun başka seçeneği yok, dayanamıyorum derken, omuzlarım bu yükü kaldıramıyor artık, her bir acı eklendiğinde, daha da alçalıyor, işte buna dayanamıyorum. Acıyı acıyla bastırıyorum artık. Ve bu döngünün içinde kayboluyorum. Tut elimden, kaybolmak istemiyorum. Başımı omzuna yaslamak ve huzur bulmak istiyorum. Çünkü başka hiçbir şeyden huzur bulamıyorum artık, çoğu şey yalnızca bir bulantı... Sakla beni kalbinde bir yerlere ve hiç çıkarma oradan, kaybolmaktan korkuyorum..
··
882 görüntüleme
Hayatla öğreniyoruz her şeyi
Ve yine o hayatla nefret ediyoruz her şeyden
İnsana en çok zarar veren yine hayatına aldığı degilmi...
Maalesef ki..
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.