Beni heyecanlandıran bir öykücüyle daha tanışmış olmanın mutluluğunu yaşıyorum. Galiba bu duyguyu en son Sevim Burak’ta yaşamıştım ki Hulki Aktunç öyküde marjinallik konusunda kendisiyle yarışabilir bence. Bu iki yazar da hem cümle yapılarıyla hem de öykülerinin biçimsel/ şekilsel yapıları ile farklılık yaratanlardan. Kitap beş bölümlük kısa öykülerden oluşuyor. Aktunç’un öyküleri üslup olarak da farklılık gösteriyor. Bu yönüyle de Vüs’at O. Bener’i anımsattı. “Yek Yek Oynayanlar” gönlümde ayrı bir yere yerleşti.Kitaba adını veren “Bir Yer Göstericinin Hayatı” da hem içeriğiyle hem farklı yazım stiliyle kısa film tadında çok hoş bir öyküydü, pek sevdim. Son bölüm olan İkonika’daki öyküler daha kısaydı ama ilginçti. Bu bölümden de “Mühürbaz” en sevdiğim oldu. Son öykü “İkonika Ülkesi Nasıl Açıldı?” da diğer öykülere ufak bir selam çakarak bitiriyor. Bu öyküleri kim sever tahmin etmesi güç ama özgünlük ve farklılık arayanlar şans verebilir. Türk edebiyatı gerçekten çok fazla gizli cevher barındırıyor ve bunların çoğu da öykü alanında diye düşünüyorum. Ben çok mutluyum Hulki Aktunç ile tanıştığıma, okumaya devam edeceğim. Ve beni onunla tanıştıran canım Ayfer Tunç’a ne kadar teşekkür etsem az,iyi ki var!

Bir Yer Göstericinin HayatıHulki Aktunç · YAPI KREDİ YAYINLARI · 202161 okunma

·

157 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.