Çok şey değişti hayatımda. Geriye doğru dönüp baktığımda diyorum ki; ''Vayy be, neleri aşmışım ,nasıl da gözü kara badireler atlatmış ölümlerden dönmüşüm.'' Sonra dönüp şimdiki halime bakıyorum ,aslında hala olduğum yerdeyim. Bir çivi gibi mıhlanmış ve paslı görünen yolun en başındayım. Hiç kıpırdayıp hareket etmemişim olduğum yerden. Bir çölmüşüm ve güneşin üzerimden gittiğini sanmışım ,sıcaklığının da katkısı olduğunu unutaraktan. Peki bu yaşananlar? diye soruyorum kendime. Kafamın içinde dört duvar var ve haykırışlarım yankı yapıp hasarlı kalbime çarpıyor. Sen gülmezdin , ağlarken gülmeye gülerken ağlamaya başladın diyor kalbim mantığıma. Mantığım da sindiremiyor, hazmedemiyor gerçekleri. Ne kadardır o kör kuyunun içinde saklanıyorsun? Ne zamana kadar daha sürecek bu? diye kalbime soruyla karşılık veriyor. Topluca sorulardan da kaçıyoruz. Yanıtsız bırakıyoruz bir bedende 3 kişiyi. Ruhum,kalbim,mantığım. Ruhum bana kırgın aslında, o yüzden bana olan bu öfke nöbetleri. Günlerce yüzleştim , sorunun kendim olmadığına ikna etmeye çalıştım kendimi. Sonra o derin kuyuda boğulduğumu fark etmem zaman almadı, bende yüz üstü bıraktım onu. İçimde bir şeyler öldü, kırgınlıklar doğdu , sardunyalar soldu. Evet, hepsi aynı anda oldu. Hayatımda hiç kimsenin olmayışı da yaktı canımı. İki kelam edecek birisi değil de işleri düşünce aranacak bir birey olarak gördüklerinden olsa gerek. Böyle olduğum gerçeği kalbime kezzap dökülürcesine yüzüme çarptığı için, ondan olsa gerek bu sakinliğim. Çok ağladım ,çok sancı çekip sızlandım, çok ah vah edip attım içime, ondan olsa gerek duymadılar sesimi. Hata bende galiba, duyduramadım kendimi. Ne kadar beceriksizim ,elime yüzüme bulaştırmışım .Gittikçe kayboluyorum ,uzaklaşıyorum elini tuttuğum kalbimden, ve bulmak için etrafıma göz atacak mecalim kalmamış diye de sadece gözyaşı akıtıyorum. Nereden bu yorgunluk? Nereden bu boşluk?
··
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.