Gideceksen, hiçbir şey his.set.me.den gideceksin, ne yaşadığın şehre, ne sevdiğin insana, ne geçmişine karşı, gideceksen gidebileceğin en uzak yere gideceksin, findelmundo’ya, dünyanın sonuna kadar ve gideceksen asıl kuru kız gibi gideceksin. Kuru kız ya da kız kurusu… Fark eder mi kelimelerin yerlerinin değişmesi. Kuru kız açık açık kız kurusu diyememenin yumuşatılmış bir hali mi, sırf bunun için icat edilmiş bir tabir mi? Kuru kızın yaptığı gibi bu kelimenin anlamı için biz de internete başvuralım. Kız Kurusu -evlenmemiş, kız olarak yaşlanmış kız. Kuru olan kız mı acaba? Kuru olan hayaller, yürekler, düşünceler… En kötüsü bunların kuruması ya… Evlenmemek ne ki? Aslında bu açıklama sizce de hükmünü yitirmiş sanılmaz mı? Evlenmemek bir eksiklik değil ki artık, bir tercih meselesi haline geldi yeni dünyada. Kuru kızın bir adı yok. Kuru kızın hikâyesi aslında pek çok kadının hikâyesi başlı başına. Hayatta herkes gibi onun da travmaları var: ensest, tecavüz, ölüm... Ancak o bunlarla yüzleşmekten kaçıyor. Yüzleşmeye kalktığı zaman hayat cehenneme dönüyor. Yüzleşmek yerine kaçmayı deniyor. Hepimizin yaptığını yapmıyor mu? Dijital çağ içinde orta çağı yaşayan bir kadın. Yalnız, kimsesi yok. Olanlar da onu terk etmiş. Yapayalnız kalmış bu dünyada. Bedeninden utanan, hilkat garibesi, kendi kabuğunda yaşayan, silik, ortalama bir zekâya sahip, analitik bakış açısından uzak, bilmediği her şeyi internetten öğrenen biri. Bu kız hiç gülmüyor, çünkü gülmek için bir sebebi yok. “Kuru Kız” yazarın en iyimser romanı, ümit dolu bir kitap. Yazarın kitaplarında genellikle karamsar bir hava ve sonda hep bir ölüm vardır. Ama bu sefer gerçekten bir ümide ihtiyacımız var. Bu cendereden çıkmak isteyen bir kadın var karşımızda. Bir kurtuluş, bir özgürlük hikâyesi var. Öyle bir kaçış ki bu kuru kız kendini dünyanın sonunda buluyor. Karşımızda gerçekten çok güçlü bir kadın var. Onun yapabildiğini acaba kaçımız yapabilirdi kadın ya da erkek olarak? “Kuru Kız” en başta mekân ve zaman kısıtlaması yapmadan kadınların toplum içindeki yerini irdeleyen bir kitap. Kadının ev içinde yeri ve emeği görülmez hiçbir zaman. Bunun bir karşılığı da yoktur üstelik. Bir şeylerden kaçma, gitme arzusu çok baskın bizde. Herkes bir yerlere gitmek istiyor. Düdüklü tencerenin içinde sıkışmış buhar gibi bir ruh haliyle var oluşumuzu sürdürüyoruz. Kuru kız da içindeki özgürlüğü fark ediyor, her ne kadar toplum baskısı bedenine pranga vursa da zihinsel olarak özgür bir kadın o. Bu özgürlüğü sağlayan artık yeni bir tanrı vardır: internet. Kuru kız her şeyi oradan öğrenir, onun en büyük yardımcısı orası olur. Dünyayı onun sayesinde keşfeder, onun sayesinde özgürleşir. Yazar hikâyenin arka planında daha önce görmeye alışık olmadığımız bir şekilde kendine didaktik bir misyon takınıyor. Dünyanın sonuna gelirken akla ve bilime duyulan saygının azaldığını vurguluyor. Çıkış yolunun akıl ve bilimden geçtiğini, akılla hurafe arasında sıkışıp kaldığımız bu dönemde yeniden doğuşun sadece akılla olacağını savunuyor. Bunun yanında iklim krizine, buzulların erimesine kadar küresel meselelere de dokunmadan geçmiyor. 02.02.2020’de, bir palindromu çağrıştıran bir tarihte, kuru kız dünyanın sonundaki Ushuaia şehrine gider. 40 yaşında hayatı bir de tersten yaşamak için. Bir süre için bile olsa yaşadığının tersi bir hayatı yaşamak için. İçinin ağladığı bir kırk yıldan sonra içinin güldüğü bir kırk yıl için. Bu kararı verebilen insan ne güçlü insandır! 40 yaşına yaklaşmış sevgili okur. Kuru kız gibi senin de hayatı tersine yaşamaya ihtiyacın var mı bilmiyorum. Ama sen zaten sevgiyi, aşkı ve mutluluğu buldun. Dünyanın sonuna gitmeye hiç ihtiyacın yok ve hiçbir zaman da olmasın. Olursa da seni orada bekleyen mutlaka birileri olacak!