Göz ucuyla beni süzüyordun. Ara sıra da öyle tabii, sade bir anlayışla gülümsüyordun ki anlatamam! Seninle sohbet etmek beni hem doyurup, hoşnut bırakmış, hem de zihnimi kamçılamıştı. Seni daha çok görmek, seninle daha çok konuşmak istiyordum. Öyleyken, gene de uzun zaman sana resmi davrandım, seni yanıma seyrek çağırdım. Manevi nazlara doymaz bir oburdum sanki: bu değişik çeşnili sohbetlerin zevkini elimden geldiği kadar uzatmak istiyordum. İlk önceleri korkuyordum da: bahçemde açan bu çiçeği fazla koklarsam rengi uçacak, kokusu kaçacak, tazeliğinin tatlılığı kaybolacak gibi geliyordu. Oysa bu solup geçen cinsten bir çiçek değil...
Sayfa 434Kitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.