Düşmekse düştüm kalkmaksa kalktım. Gerektiğinde bi tokat atıp kendime, acıyla uyandım. Ellerim bomboş kaldı, yalnızlığa uzandım. Her şey, herkes beni terk etti. Ben ise ne yaparsam yapayım geçmişim benimle geldi. Ben kaçtım, kaçtıkça kovalandım. Şehrimden uzaklaştım, sevdiklerimi, küçüklüğümü ardımda bıraktım. Yine de ben yüreğimdeki sızıyı dolduramadım. Kulaklarımda sessiz bir çınlama yankılandı, her gece şu garip gönlümü efkar bastı. Dindirdim, kendime geldim, güldüm, sıcak bir tebessümle mutlu oldum ama ben kendimi kaybettim. Açtığım her yeni sayfada sayfalarım koparıldı, ben defter yaptım ama hepsi yakıldı. Eylül, Ekim, Kasım... Benim aylarım yıllara karıştı ben geçmişe karışamadım. Ben ki geçmişimi anlatırken sesim çatallaşır, küçük bir yavru köpek gibi titremeye başlardım. Şimdi ise tepkisiz bi duvar gibi donuk bakıyorum. Özür dilemek istiyorum, en çok kendimden. Hayatımın sürekli beni ötelediği ve benim hayata yetişemediğim için hayattan bile özür dilemek istiyorum. Daima içimden geçeni anlattığım, nazik olmak için süslü cümleler ya da doğrulardan kaçmak için beyaz yalanlar kurduğum için. Kendimi yarı yolda bırakıp insanları kendime hayran ettiğim ve her gece yalnız ruhumla baş başa kaldığımda, kalbimdeki atışları dinlerken duyduğum bir yağmur sesinin içime doldurduğu huzur duygusunu tadarken bile hayatımın önüme sunduğu göz yaşlarımı geride bırakamadığım serzeniş duygularımdan özür dilemek istiyorum. Ben dürüstlükle incittiğim her kalbi inşa ettim ama kırdığım kalbimi baştan yaratamadım, yaratamadım...
'Madamel
··
151 görüntüleme
Alıntı olduğunu düşünüyorum ama olmayabilir
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.