İçimdeki çocuğu itiraf etmek utanç verici. Öfke nöbeti geçirmek üzere olan bir çocuk gibi hissediyorum kendimi, tepinerek ebeveynimin dikkatini üstümde toplamak istiyorum. Özellikle çevreme bakıp diğer insanların yetiştirilme biçimlerinin onlara yük olmadığını fark ettiğimde utanıyorum. Boşanmış bir ailenin çocuğu olmak o kadar normalleşti ki annemle babamın ayrılığının istisnai ölçüde rahatsız edici olduğunu iddia etmek abartılı görünüyor. İşaret edebileceğim belli bir travma da olmadığından, çocukluğumun ufak tefek acılarını olması gerekenden daha fazla hissetmiş -hissetmekte- olduğumu varsayabiliyorum yalnızca.
Sayfa 111 - DomingoKitabı okudu
·
57 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.