Kalemimin Sapını Gülle Donattım
Fırçam ve renk renk boyalarım var. Alev alev dolanıyor içimi çizme isteği. Aslolan çizmek değil, özlem. Bir yol çiziyorum, giderek daralan, perspektif bildiğimden değil, gözlem. Yollar uzakta daralıyorlar, bunu uzun otobüs yolculuklarından biliyorum. Bir kız çiziyorum yolun başına, eline bir çanta veriyorum, okula gitsin, okusun hasbam. Uzun uzun saçlar çiziyorum, işi ne, taransın yosmam. Sonra resme bakıp basıyorum şarabı bardağın gözüne, bardağın gözünün tam neresi olduğunu çok iyi bilemeyerek. Seviyoruz ya, içmek gerekli. Kız çıkıp gidiyor resim kâğıdından. Fırçalarımı kırıyorum, boyalarımı atıyorum gayya kuyularına. İçimdeki çizme isteğini bir ressama ciro edip basıyorum şarabı bardağın gözüne... Bardağın gözü olmaz, çekmece mi bu? Çekmecenin gözünün de bir şey gördüğü söylenemez. Kendin yarat dertleri, kendin üzül. Delikanlı bir felsefe.
Bunu Leyla ile Mecnun’ dan dinleyip başladım kitaba, ilk başlarda beğenmedim ama okudukça böyle bi yazarı, eseri değerlendirebilecek cüreti kendimde nasıl buldum diye kızdım kendime. Nur içinde yat büyük usta.
Kalemimin Sapını Gülle Donattım 
Ferhan Şensoy
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.