Japon Edebiyatında önemli bir yere sahip 
İnsanlığımı Yitirirken
Kendi deyimiyle “yaşadığı dünyaya karşı temkinli” Yozo karakteri ile insanın kendi benliğine, ailesine ve nihayet içinde yaşadığı topluma nasıl da yabancılaşabileceğini gösteriyor. Üstelik bunu yaparken de gündelik hayatın sadeliğinde olan biteni gözler önüne seriyor. Şöyle diyor Yozo:
“Çünkü onları kandırıyorum. O apartmandaki insanların bana sempati duyduğunu biliyordum. Fakat ben onlardan çok korkuyordum. Korktukça seviliyor, sevildikçe de korkuyordum. Herkesten uzaklaşmam lazımdı.”
Başarısız intihar deneyimleri, bol alkol ve uyuşturucu bağımlılığına rağmen iç görüsünü kaybetmiyor Yozo. Acı verecek derecede farkında kendisinin.
“Neticede galiba suç ve mutsuzluk yumağıyım ve nerede olursam olayım mutsuzluğum katlanıyor; bunu engelleyecek somut bir çözümüm de yok.”
Bu kitabı okurken hep bunu düşündüm, insan bu kadar içe bakmamalı, kendiyle böyle yüz göz olup kendine yabancılaşmamalı. Kısacık bir kitap ama galiba acıydı hissettiğim ve damakta kalan o acımsı tat. Öylesine gerçekti İnsanlığımı Yitirirken
Keyifli okumalar dilerim.
·
306 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.