Kapının önüne yığılan kalabalığın canhıraş gürültüsü karar vermesini kolaylaştırdı. Açıklayamazdı ki kendinin bile bilmediği suçu karşısındaki günahsızlığını. Bu şehrin insanları her şeyi sineye çekerdi de kutsallarına yapılan saygısızlığa asla müsamaha göstermezdi. Suçu neydi? Bilmiyordu, bekleyecek zaman yoktu artık. Kaçmak, çok uzaklara, ama nereye? Bir küheylan misali tutundu ata. Tanrısal bir varlık olmalıydı bu at zira ulaşamazdı “girmesi zor, çıkması imkansız” bataklığa. “… bataklık belki de sanıldığı kadar gaddar değildir, biraz aldatıcı olabilir, hatta kendini unutulmuş ancak terk edilmemiş gibi hissedebileceğim kadar aldatıcıdır belki; bu sessiz, aslında tam da sessiz olmayan bu ev, bataklığın aldatmacası kadar hastalıklı ve tükenmiş hissettiren bir terk duygusu vermiyor bana.” Dante’nin İlahi Komedyasındaki dokuz katlı cehennem gibi olmasa da bu çamur diyarı, daimi bir devinim, başkalaşımla kötücül bir tanrı tarafından yönetiliyor izlenimi veriyor. Korkunç, tiksindirici ama bir o kadar da büyüleyici. Çağdaş İtalyan edebiyatının önemli isimlerinden Giorgio Manganelli’nin ölümünden hemen önce tamamladığı son eserini Ada Albayrak’ın İtalyanca aslından başarılı çevirisi ile okudum. Tavsiyedir, okuyunuz

Son BataklıkGiorgio Manganelli · Everest Yayınları · 202320 okunma

·

158 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elvan