nerde kendini bilmez çocuklar,
bir sabah öylece çekip gittiler,
çınladı alkışlar kor sokaklarda,
yankısı kime kaldı?..
deniz koydum adını,
kederi bende kaldı,
uzak köyler kurdum birbirine,
denizine aldandım.
acının surlarında ateşler yaktım,
vuruldu şehirler, soluksuz kaldı,
kendine çekildi bütün zamanlar,
gölgeler orda kaldı.
çılgın zamanlarda yaşamak bize düştü;
ölümün acımasızlığı her zamankinden beter..
gidenler, gelenler, düşenler..
ah zamanın sonsuzluğunu anlamayanlar,
düştük yola, güzel şeyler bulmak umudu ile,
ışıkları ile büyük şehirler yol oldu bize,
iz sürdük yalnızlığa..
Metin - Kemal Kahraman
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.