Böylesi güce sahip bir erkeğin öfkeli olması çok saçma. Yoksa öfke, diye sordum kendime, bir şekilde gücün yardımcı peri dostu mu? Örneğin zenginler genelde öfkelidir çünkü yoksulların, servetlerini ele geçirmek istediklerini sanırlar. Profesörler, daha doğru bir ifadeyle ataerkiller kısmen bu yüzden öfkeli olabilir; ama kısmen de yüzeyin biraz daha altında yatan bir sebepten öfkeliler. Belki “öfkeli” bile değillerdi; özel hayatlarındaki ilişkilerde gerçekten de çoğunlukla takdir dolu, sadık, ibretlik kişilerdi. Belki de profesör, kadınların yetersizliğiyle değil de kendi üstünlüğüyle meşguldü. Nevri dönmüş halde, üstüne basa basa koruduğu şey buydu çünkü bu onun en nadide, en kıymetli mücevheriydi. Hayat iki cins için de -kaldırımda itiş kakış ilerlemelerini seyrediyordum- zahmetli ve zor, daimi bir mücadele. Müthiş bir cesaret, müthiş bir güç gerektiriyor. Kendimizi yanılsamalara nasıl kolay kaptıran yaratıklar olduğumuz düşünülürse belki her şeyden de çok kendine güvenmeyi gerektiriyor. Kendimize güvenmezsek süt çocuğundan farkımız kalmaz. Peki bu ölçülemez ama bir o kadar da paha biçilemez niteliğe nasıl en hızlı sahip olabiliriz? Başkalarının bizden yetersiz olduğunu düşünerek.
Sayfa 40
·
21 görüntüleme
Fethetmesi, hükmetmesi gereken ateerkilin çok sayıda insanın, belki de insan ırkının yarısının doğası itibariyle ondan yetersiz olduğunu hissetmesi işte bu yüzden elzemdir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.