İçinde bir imparatorluğun izlerini taşıyan evden geriye kalan bir müştemilat.. Her şeyin başladığı, bir ailenin kaderini çizen ev.. Leylaʼnın yalnızlığının sebebi.. İnsan kendi kaderini kendisi çizemez, derler ya işte öyle.. Baştan kaderi belirlenmiş bir insanın ömrünün son yıllarında başına gelen olayların onu dönüştürdüğü son evre.. Her şerde bir hayır var mıydı gerçekten?.. Leyla bu yaşında da daha neler öğrenecekti kim bilir. Geçmişimizin hayaletleri ile yaşarken geleceğimizin çocukları elimizden tutmaz mıydı?. Ben yaşayacağımı yaşadım artık bundan sonra ne yaşarım ki diye düşünen insanlara yanıldıklarını gösterebilirdi kitabımız.. Yaş almak yaşamak mıydı peki? Her insan yaşıyor muydu bu hayatı? Nefes alıp vermekti sadece bu.. Kitabımızın bir yerinde geçen: “İnsanlar yaşlanıyordu, bunun ayrıcalığı yoktu ama yaşlanan insanların bir kısmı olgunlaşmış olarak, bir kısmı ise olgunlaşmadan ölüyordu. Bunun püf noktası ise bir insanın “Nasıl görünüyorum?” sorusundan, “Nasıl görüyorum?” aşamasına geçmesiydi..” cümlelerdeki gibi asıl mesele dünyayı nasıl gördüğümüzdü. Nasıl bakıyorduk bu hayata ve baktığımız yerden daha neler görüp neler öğrenecektik ömrümüzün son zamanlarında bile.. Leyla, Roxy ve ikisini bir araya getiren Yusufʼun yollarının kesiştiği bir hikaye bu hikaye.. Asla bir arada olmaz denilen insanların yol arkadaşı olduğu bir hikaye.. İnsanların kötülükte sınır tanımadığı bir hikaye.. Kötüler kötülüklerini yaparken göz yuman, görmeyen kandırılan insanların yer aldığı bir hikaye.. Tıpkı kitabımızda geçen cümlelerdeki gibi: »“Ah bizim milletimiz” diye düşündü, “ah bizim iki yüzlü milletimiz!” Birileri herhalde onları kandırmıştı.« Birileri muhakkak kandırmış olmalıydı bizi, yoksa neden birden dost olan düşman, düşman olan dost olurdu insana.. Kandırılmak bizim milletimizin başına hep gelirdi zaten.. Bile isteye yapmazdık biz hiçbir şeyi.. Suçumuzu kabullenmekte yoktu ki bizde.. Sadece kandırılırdık işte.. Bunda kabahat kimde? Leylaʼnın hayatı üzerinden ahlak ve ahlaksızlık kavramı bir millette nasıl yaşanır öğrenebiliyordu okur.. Livaneliʼnin yine her zamanki gibi çok akıcı bir hikayesiyle karşı karşıyayız.. Bu kadar akıcı bir üslupla yazılan bir kitaptan sıkılmayacağımız kesin.. ;) Ama okurken kitaptan memnun olup olmamak kitabı nasıl okuyacağımıza ya da nerelere dikkat edeceğimize göre değişiyor.. Keyifli okumalar diliyorum..

Leyla'nın EviZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201728,5bin okunma

··

1 artı 1'leme

·

253 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Döndü BARUT